la vita è belfast

 

Donkerwit

Lichtzwart

Vlokken

die aan takken plakken

in twee kleuren

schuiven wolken

februari weg

Lichtzwart

Donkerwit

 

Geen in koetsen veranderende pompoenen.

Geen uiterst ongemakkelijke glazen schoenen.

Geen amoureuze prinselijke zoenen.

Geen stiefmoeder die me de vloer doet boenen.

Geen pratende muizen in legioenen.

Geen nachtelijke wandelingen in een tuin vol pioenen.

Maar foto’s getrokken met een Chinese smartphone met automatische fotoshopfilter doen er geen twijfel over bestaan.

Ik ben een prinses en daar is geen ontkomen aan.

Nu ja…

In een vorig leven heb ik waarschijnlijk een klasje vol weeskinderen uit de brand gered. Ik heb waarschijnlijk ervoor gezorgd dat de nu zo geliefde huiskat niet meer met uitsterven is bedreigd. Waarschijnlijk heb ik in een vorig leven een paar eilanden in de Atlantische Oceaan net op tijd kunnen waarschuwen voor een naderende tsunami.

In een vorig leven heb ik waarschijnlijk het wiel, het vuur en het drinkbaar water uitgevonden. Ik heb waarschijnlijk het geheime ingrediënt gevonden, diep in jungle, dat ervoor zorgt dat Nutella toch altijd dat tikkeltje beter smaakt dan choco uit de Aldi. Waarschijnlijk heb ik in een vorig leven tijdens een uiterst geheime buitenaardse missie kunnen voorkomen dat aliens onze aarde zouden verwoesten. Op zeer diplomatische wijze, uiteraard.

Ik weet niet precies wie ik was en ik weet niet exact wat ik heb gedaan. Maar het moeten echt allemaal geniale, sympatieke, idealistische, buitengewone mensen zijn geweest die de wereld stuk voor stuk opmerkelijk beter hebben gemaakt. Hoe kan ik anders verklaren dat, nu ik gewoon mezelf ben, ik toch zulke fantastische vrienden en familie verdien?

Duizendmaal bedankt allemaal voor de kaartjes, de pakjes en de bezoekjes! kusjes!

 

Hé jij

 

 

Ik heb je zo veel te vertellen. Ik kan je eindeloos verhalen vertellen over alles wat ik hier al beleefd heb. Ik kan je de vreemde verhalen vertellen van de nieuwe vreemde vrienden die ik hier al heb ontmoet.

Heb ik je al verteld over alle culturen die hier samen komen? Soms botsen ze, soms vloeien ze in elkaar over, sierlijk als Chinese inkt. Soms staren ze blind op de verschillen wanneer we de gelijkenissen vanzelfsprekend beginnen te vinden. Maar er valt altijd iets te leren. En leren, dat vinden wij als een bende leerkrachten in spe natuurlijk dolletjes.

 

Ik wou graag iets schrijven. Iets wat poëtisch en goedgevonden was. Iets wat ervoor zou zorgen dat jij af en toe zou grinniken, soms je wenkbrauwen zou optrekken en als het nodig was, je alles opnieuw zou laten lezen.

Maar soms gaat iets niet. En soms is dat een hele lange soms. En soms is het een heel groot ietsje.

Maar nu vannacht om 1u00 gaat het wel. Dus stel ik je iets voor. Misschien kunnen jij en ik even bijbabbelen? De draad gewoon weer oppikken waar we hem begin februari hebben laten vallen, zou dat kunnen?

Er is zoveel gebeurd. Ik kan je duizend dingen vertellen. Maar wat moet ik je dan nog zeggen als ik terug ben?

Op Erasmus gaan doet je iets. Het doet me goed, dat staat vast. Ik heb nieuwe vrienden leren kennen en ik heb ontdekt dat alle vrienden die ik al had van puur goud zijn. Duizend nieuwe dingen hebben ik geleerd… van anderen, van mezelf… over anderen en over mezelf. Hoe je kleine en grote wasjes moet draaien. Dat wat je oogst het gevolg is van je eigen zaaien. Hoe je bussen moet nemen. Dat iedereen getekend is door zijn eigen problemen. Welk muntje welke waarde heeft. Dat men over vaak over waarden spreekt maar er zelden naar leeft.

Er is iets dat me nog bezig houdt. Ben ik veranderd? Ben ik dan iemand anders nu? Of ben ik misschien nu pas helemaal mezelf geworden? En als dat zo is, wie was ik dan daarvoor? Ik denk dat ik altijd al ik ben geweest, maar misschien zie jij me nu pas. Of misschien zelfs nog niet.

Er is zoveel gebeurd en ik heb zo veel gezien. Ik heb Schotse sneeuw en meren gezien. Ik heb de de zeshoekige trotsblokjes van Noord-Ierland beklommen. De zeelucht mijn nieuwe rosse haren laten knopen. Ik heb gedanst en gedronken en er niet bij nagedacht. Ik heb wel eens een dagje niets van me laten horen. In maart heeft mijn hart zich groen gekleurd. En in april hebben de leerlingen mijn witte blazer groen gekleurd (per ongeluk).

Ik ben thuis geweest. En het was pas toen ik thuis kwam dat ik merkte hoeveel heimwee ik heb gehad. Dat kwam goed uit want die was dan ook weer onmiddellijk over.

Iets heeft me geraakt. Het is nu al even geleden maar het is ook nog zo dichtbij. En het was ook zo dichtbij. Er wordt zo veel over gezegd op momenten dat er gezwegen moet worden. En er wordt gezwegen op momenten dat we samen moeten schreeuwen. Maar wat valt er nog te zeggen? Ik heb toen de dag nadien iets neergeschreven.

Moe

Wie heeft er nog energie genoeg om over ons te waken terwijl wij dromen over een wereld zonder geweld? 

Wie is er nog alert genoeg om de details op te merken en een onderscheid te maken terwijl wij uitgeput het kwade proberen te grijpen dat tussen onze vingers door glipt, en we alles en iedereen met dezelfde angst benaderen?

Wie is er wakker genoeg om ook de rest van de wereld eens goed wakker te schudden?

Want ik word hier zo moe van…

Ik probeer te vermijden dat mijn zinnen steeds met ‘ik’ beginnen….     oeps

Mijn stage zit er ook al weer op. Ik was al helemaal vergeten hoe het eraan toegaat op een lagere school. Eén ding kan ik je zeggen: die kleine patékes zijn veel grotere hartendieven dan die van het middelbaar.

Een kleine greep uit de voorbije vier weken:

“Miss, I like your shirt… and your hair… and your earrings, your make-up, your pants… Actually, I like everything about you!”

“Do they eat snakes in Belgium?”

“Do they eat a lot of vinegar in Belgium? I’m allergic to that.”

“Do they know Michael Jackson in Belgium?

en twee weken later…

“Do they have a Michael Jackson in Belgium?”

“In Belgium they speak Spanish.”

“Is there war in Belgium?”

(met zijn handen voor zijn mond) “Miss, I lost a tooth!” (ik: laat eens zien) “Haha, joke’s on you!”

“Are you going to be a teacher? But what is going to happen to our teacher then? Are they going to fire him?”

(nadat ik vertelde dat het mijn voorlaatste dag op de school was) “What!? Did the principal fire you!?”

“Do you want to trade that pokémon card with me?” (ik: Sorry, maar die is niet van mij. Ik hou hem gewoon eventjes bij voor dat meisje dat daar aan het spelen is.) “So… Do you want to trade it or not?”

Ik mis ze wel een beetje…

Ik was wel eens begonnen met schrijven aan een ander blogbericht. Je mag het wel lezen als je wil, maar het is nooit af geraakt.

Lees het hier:

februmaarti+hé jij

Nog minder dan een maand en dan ben ik alweer thuis. Heb je me gemist? Ik jou wel… Ik zal proberen om nog eens te schrijven maar ik beloof je niets. Ietsje meer misschien, iets met meer foto’s, iets waar je echt op zat te wachten…

En nu gaat het al de hele tijd over mij… Hoe gaat het eigenlijk met jou? Stuur me eens een berichtje 😉 of een kaartje…

Subtiele hint:

Jozefien De Smet, Culmore 6.11, Stranmillis college, Stranmillis road, BT9 5DY Belfast, Northern Ireland (UK)

Het doet me goed je nog eens gesproken te hebben…

Tot snel,

Josie

Oorlog en vrede

Zo bang zijn om alles achter te laten en zo verbaasd zijn dat je er ooit aan hebt getwijfeld of je hier wel zou willen zijn.

De Noord-Ieren: de vriendelijkste mensen ter wereld. Het warmste onthaal.

Flatmates die je al van de eerste dag onder hun vleugels nemen. Ik dacht alleen te zijn terwijl de anderen elkaar hadden, maar dat was nergens voor nodig! De lieve schatten zijn samen met mij een baljurk gaan uitkiezen en ze staan klaar om op al mijn (stomme) vragen een antwoord te geven.

Oorlog en vrede

Ik dacht alleen te zijn terwijl anderen elkaar hadden, en in het weekend is dat ook een beetje zo…

Oh die Ieren! Iedereen zegt “Hi, how are you?” Iedereen vraagt “How was your day?” De poetsmadammekes en de cafetariamevrouwtjes noemen je love, sweetheart en andere zoete koosnaampjes. By the way, de poetsmadammekes en de cafetariamevrouwtjes zijn eigenlijk één en dezelfde…

Oorlog en Vrede

De professor van Reading en Writing dreigt ermee je persoonlijk te komen vermoorden in je slaap als je er ook nog maar aan denkt om hem een e-mail te sturen… But Lisa is living on the edge!

Oorlog en Vrede

De stad stukje bij beetje ontdekken. Wandelen langs het prachtige gebouw van Queen’s University en er een beetje verliefd op worden.

 

Oorlog en vrede

Nog zo veel meer van de stad en het land willen zien, maar door een zeer pijnlijke knie maar binnen blijven en op Facebook de foto’s bekijken die de anderen hebben gemaakt tijdens hun uitstapje. Tegen beter weten in toch maar een keertje meegaan. Van plan zijn om onderweg iets in de apotheek te kopen (een ice pack bijvoorbeeld, voor in de diepvriezer te steken die ik niet heb) en ontdekken dat er het hele weekend lang geen enkele apotheek open is…

Gelukkig heb ik nog mijn lieve Chinese vriendinnetjes die niet alleen een lekker gerecht bereiden en dat dan graag met me delen, maar die me ook een of ander medicijn geven voor mijn knie. Geen idee of het echt helpt (je kan het spul namelijk ook als ontsmettingsmiddel en ademverfrisser gebruiken) maar lief is het wel.

Oorlog en vrede

Je knie die aan de betere hand is en de zwaartekracht die dan besluit dat ik eens van heel dichtbij moet kennis maken met het asfalt voor mijn deur. Geen aangename kennismaking. Auw.

 

Oorlog en vrede

Zo veel nieuwe mensen leren kennen. Nieuwe gezichten, nieuwe talen, nieuwe culturen. Zo veel nieuwe dingen om te leren. Iedereen is vriendelijk. En elke dag leer je iemand beter kennen. Dan is iemand niet meer alleen vriendelijk, maar ook zorgzaam, principieel en een beetje vervelend. Dan is iemand niet meer alleen vriendelijk, maar ook slim en grappig, en eigenlijk nog heel jong. Dan is iemand niet meer alleen vriendelijk maar ook hard voor anderen en voor zichzelf, controlerend en uitdagend. Dan is iemand niet meer alleen vriendelijk maar ook tegelijk losbandig en gereserveerd, wild en uiterst kalm. En dan is iemand nog steeds alleen vriendelijk en dat is misschien nog het vreemdste om te ontdekken.

Oorlog en vrede

Zo veel nieuwe mensen leren kennen maar iedereen die je al kende moeten missen. Mijn lieve mamsie en papsie… mijn broertjes (ja, ik weet dat jullie mij missen)… mijn schatten van vrienden en mijn patékes van jinners. Ik denk heel veel aan jullie!

 

Oorlog en vrede

Het eten hier… zucht. Pizza met frieten én vleessaus… need I say more?

En Laura, kijk eens wat ik gevonden heb! Weet je nog? Maar again… ik heb geen diepvriezer, potverdekke.

 

Oorlog en vrede

Erasmus: dat is heel veel lachen en soms ook een beetje huilen…

 

Wanneer ik deze vreselijke steile heuvel weer op moet, bijvoorbeeld, die me telkens weer spottend ontvangt als ik na een lange wandeling in de stad terug naar mijn kamertje wil.

Nu mag je me misschien uitlachen, maar ask anyone: deze heuvel is in het echt zó veel steiler dan de foto doet uitschijnen.

 

Wat mis ik dan Vlaanderen, mijn land, mijn vlakke land…

Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken,
op dak en torenspits van hemelhoge kerken,
die in dit vlakke land de enige bergen zijn,
wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn,
wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
en bolle oostenwind het land nog vlakker slaat,
dan wacht mijn land…Mijn vlakke land…

Jacques Brel

Oorlog en Vrede

Van mijn kamertje echt MIJN kamertje maken. Een beetje kleur, een beetje Josie, … Wie wil mag mij altijd een briefje sturen en dan ook een leuke foto afdrukken en die erbij steken 🙂 Dan kan ik mijn muren nog een beetje opfleuren!

Jozefien De Smet, Culmore 6.11, Stranmillis College, Stranmillis Road, Belfast BT9 5DY, Northern Ireland UK 

Oorlog en Vrede

Maar ik geraak op geen enkele manier van deze oerlelijke gordijnen af! Jammer, kammer.

Oorlog en Vrede

Niet gewoon vrede, maar de hemel op aarde! Ik kan gerust met die gordijnen leven, ze mogen zelfs mijn hele kamer met dat motiefje behangen, want ik heb een BAD! En het is gigantisch! Het is zo groot dat ik nog de afwas kan doen, mijn kleren kan strijken, het eerste seizoen van ‘Orange is the new black’ kan herbekijken en mijn cactussen kan water geven, voordat het gevuld is! Het is zó groot dat er nog drie volwassen mensen bij kunnen en we dan een partijtje waterpolo kunnen spelen. Het is ZO GROOT dat ik er een orka als huisdier in kan houden. Jammer genoeg is dat tegen het huisreglement.

 

Oorlog en Vrede

Dat is zo graag willen koken maar elke dag gratis eten krijgen.

Dat is voor de hele groep een liedje durven zingen met micro en gitaar, maar nog steeds niet alleen de bus durven nemen… of het strijkijzer durven hanteren.

Dat is ontdekken dat een eerste indruk nooit een volledige indruk is en dus ook nooit een juiste.

Dat is elke ochtend weer moeite moeten doen om je te herinneren waar je bent en jezelf vertellen dat dat oké is.

Dat is elke dag gevraagd worden om samen thee te drinken en die thee stiekem al kotsbeu zijn.

Dat is je alles proberen te herinneren en toch zo veel vergeten.

Dat is ook alles proberen te vergeten en je nog zo veel herinneren.

 

Oorlog en Vrede

Dat is ‘Oorlog en Vrede’ lezen op de mooiste regendag die Belfast me kan geven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ah ja, en dan ook nog dit:

Het is net een achtbaan.

Het gevaarte torent hoog uit boven de bomen aan de horizon. Hoe dichterbij we komen, hoe imposanter en uitdagender hij lijkt te worden.

Gaan we of gaan we niet? We gaan ervoor! Samen durven we dit!

Het is een lange wachtrij en met elk bordje dat we passeren, worden de kriebels in ons lijf versterkt: nog 1 jaar wachten, nog twee maanden, nog 1 dag, nog 4 uur, nog enkele minuten..

De zenuwen gieren door ons lichaam. Kunnen we nog terug? Nee, we zijn nu al zo ver gekomen. Het is bijna aan ons. Dit wordt ons moment!

Ik kijk nog eens over mijn schouder, alsof het de laatste keer is dat ik de wereld zal zien zoals ze nu is. Het is nu het moment om vooruit te kijken.

We klikken onze beveiliging vast. Het gaat nu echt gebeuren!

Het is net een achtbaan.

Het karretje wordt omhoog getrokken, je hebt een prachtig zicht over de hele omgeving en ver daar buiten, maar je maag draait zich om. Steil en gestaag rollen we verder naar het punt waar de rails lijken op te houden. In ons hoofd roepen we om onze moeders, en misschien hebben we dat ook wel echt gedaan.

Het is net een achtbaan

en er is geen afgrond. Alleen maar het vooruitzicht op de tijd van ons leven. Links, rechts, omhoog, omlaag en soms ook ondersteboven. Dit is de tijd van ons leven!

 

Het is net een achtbaan,

maar gelukkig is deze rit nog lang niet gedaan.

 

 

 

 

 

 

It’s just like a rollercoaster

The collosus towers over the trees at the horizon. The closer we get, the more impressive and challenging he seems to become.

Are we doing this or not? Let’s do this! Together, we can do this!

The queue is long and with every sign we come across, more butterflies awaken in our tummies: one year left, two months left, 1 day left, 4 hours left, only a couple of minutes left…

We are like cats on hot bricks. Is there a way back? No, not now we’ve come so far already. It’s almost our turn. This will be our moment!

Swiftly, I glance over my shoulder, as if this will be the last time I will see the world the way she is now. Now is the time to look ahead.

We secure our safety belts. It is really going to happen now!

It’s just like a rollercoaster.

The cart gets pulled up, you get a beautiful view of the whole setting and far beyond, but it makes your stomach turn. Steep and steady we roll on to the point where the rails seem to cease. In our heads we are calling for our mothers, and maybe we actually did.

It’s just like a rollercoaster

and there is no abyss. Only the prospect of the time of our lifes. Left, right, up, down and sometimes upside down as well. This is the time of our lifes!

 

It’s just like a rollercoaster,

but luckily, this ride isn’t over yet at all.