Geen nachtelijke wandelingen in een tuin vol pioenen.
Maar foto’s getrokken met een Chinese smartphone met automatische fotoshopfilter doen er geen twijfel over bestaan.
Ik ben een prinses en daar is geen ontkomen aan.
Nu ja…
In een vorig leven heb ik waarschijnlijk een klasje vol weeskinderen uit de brand gered. Ik heb waarschijnlijk ervoor gezorgd dat de nu zo geliefde huiskat niet meer met uitsterven is bedreigd. Waarschijnlijk heb ik in een vorig leven een paar eilanden in de Atlantische Oceaan net op tijd kunnen waarschuwen voor een naderende tsunami.
In een vorig leven heb ik waarschijnlijk het wiel, het vuur en het drinkbaar water uitgevonden. Ik heb waarschijnlijk het geheime ingrediënt gevonden, diep in jungle, dat ervoor zorgt dat Nutella toch altijd dat tikkeltje beter smaakt dan choco uit de Aldi. Waarschijnlijk heb ik in een vorig leven tijdens een uiterst geheime buitenaardse missie kunnen voorkomen dat aliens onze aarde zouden verwoesten. Op zeer diplomatische wijze, uiteraard.
Ik weet niet precies wie ik was en ik weet niet exact wat ik heb gedaan. Maar het moeten echt allemaal geniale, sympatieke, idealistische, buitengewone mensen zijn geweest die de wereld stuk voor stuk opmerkelijk beter hebben gemaakt. Hoe kan ik anders verklaren dat, nu ik gewoon mezelf ben, ik toch zulke fantastische vrienden en familie verdien?
Duizendmaal bedankt allemaal voor de kaartjes, de pakjes en de bezoekjes! kusjes!
Hé jij
Ik heb je zo veel te vertellen. Ik kan je eindeloos verhalen vertellen over alles wat ik hier al beleefd heb. Ik kan je de vreemde verhalen vertellen van de nieuwe vreemde vrienden die ik hier al heb ontmoet.
Heb ik je al verteld over alle culturen die hier samen komen? Soms botsen ze, soms vloeien ze in elkaar over, sierlijk als Chinese inkt. Soms staren ze blind op de verschillen wanneer we de gelijkenissen vanzelfsprekend beginnen te vinden. Maar er valt altijd iets te leren. En leren, dat vinden wij als een bende leerkrachten in spe natuurlijk dolletjes.
Ik wou graag iets schrijven. Iets wat poëtisch en goedgevonden was. Iets wat ervoor zou zorgen dat jij af en toe zou grinniken, soms je wenkbrauwen zou optrekken en als het nodig was, je alles opnieuw zou laten lezen.
Maar soms gaat iets niet. En soms is dat een hele lange soms. En soms is het een heel groot ietsje.
Maar nu vannacht om 1u00 gaat het wel. Dus stel ik je iets voor. Misschien kunnen jij en ik even bijbabbelen? De draad gewoon weer oppikken waar we hem begin februari hebben laten vallen, zou dat kunnen?
Er is zoveel gebeurd. Ik kan je duizend dingen vertellen. Maar wat moet ik je dan nog zeggen als ik terug ben?
Op Erasmus gaan doet je iets. Het doet me goed, dat staat vast. Ik heb nieuwe vrienden leren kennen en ik heb ontdekt dat alle vrienden die ik al had van puur goud zijn. Duizend nieuwe dingen hebben ik geleerd… van anderen, van mezelf… over anderen en over mezelf. Hoe je kleine en grote wasjes moet draaien. Dat wat je oogst het gevolg is van je eigen zaaien. Hoe je bussen moet nemen. Dat iedereen getekend is door zijn eigen problemen. Welk muntje welke waarde heeft. Dat men over vaak over waarden spreekt maar er zelden naar leeft.
Er is iets dat me nog bezig houdt. Ben ik veranderd? Ben ik dan iemand anders nu? Of ben ik misschien nu pas helemaal mezelf geworden? En als dat zo is, wie was ik dan daarvoor? Ik denk dat ik altijd al ik ben geweest, maar misschien zie jij me nu pas. Of misschien zelfs nog niet.
Er is zoveel gebeurd en ik heb zo veel gezien. Ik heb Schotse sneeuw en meren gezien. Ik heb de de zeshoekige trotsblokjes van Noord-Ierland beklommen. De zeelucht mijn nieuwe rosse haren laten knopen. Ik heb gedanst en gedronken en er niet bij nagedacht. Ik heb wel eens een dagje niets van me laten horen. In maart heeft mijn hart zich groen gekleurd. En in april hebben de leerlingen mijn witte blazer groen gekleurd (per ongeluk).
Ik ben thuis geweest. En het was pas toen ik thuis kwam dat ik merkte hoeveel heimwee ik heb gehad. Dat kwam goed uit want die was dan ook weer onmiddellijk over.
Iets heeft me geraakt. Het is nu al even geleden maar het is ook nog zo dichtbij. En het was ook zo dichtbij. Er wordt zo veel over gezegd op momenten dat er gezwegen moet worden. En er wordt gezwegen op momenten dat we samen moeten schreeuwen. Maar wat valt er nog te zeggen? Ik heb toen de dag nadien iets neergeschreven.
Moe
Wie heeft er nog energie genoeg om over ons te waken terwijl wij dromen over een wereld zonder geweld?
Wie is er nog alert genoeg om de details op te merken en een onderscheid te maken terwijl wij uitgeput het kwade proberen te grijpen dat tussen onze vingers door glipt, en we alles en iedereen met dezelfde angst benaderen?
Wie is er wakker genoeg om ook de rest van de wereld eens goed wakker te schudden?
Want ik word hier zo moe van…
Ik probeer te vermijden dat mijn zinnen steeds met ‘ik’ beginnen…. oeps
Mijn stage zit er ook al weer op. Ik was al helemaal vergeten hoe het eraan toegaat op een lagere school. Eén ding kan ik je zeggen: die kleine patékes zijn veel grotere hartendieven dan die van het middelbaar.
Een kleine greep uit de voorbije vier weken:
“Miss, I like your shirt… and your hair… and your earrings, your make-up, your pants… Actually, I like everything about you!”
“Do they eat snakes in Belgium?”
“Do they eat a lot of vinegar in Belgium? I’m allergic to that.”
“Do they know Michael Jackson in Belgium?
en twee weken later…
“Do they have a Michael Jackson in Belgium?”
“In Belgium they speak Spanish.”
“Is there war in Belgium?”
(met zijn handen voor zijn mond) “Miss, I lost a tooth!” (ik: laat eens zien) “Haha, joke’s on you!”
“Are you going to be a teacher? But what is going to happen to our teacher then? Are they going to fire him?”
(nadat ik vertelde dat het mijn voorlaatste dag op de school was) “What!? Did the principal fire you!?”
“Do you want to trade that pokémon card with me?” (ik: Sorry, maar die is niet van mij. Ik hou hem gewoon eventjes bij voor dat meisje dat daar aan het spelen is.) “So… Do you want to trade it or not?”
Ik mis ze wel een beetje…
Ik was wel eens begonnen met schrijven aan een ander blogbericht. Je mag het wel lezen als je wil, maar het is nooit af geraakt.
Nog minder dan een maand en dan ben ik alweer thuis. Heb je me gemist? Ik jou wel… Ik zal proberen om nog eens te schrijven maar ik beloof je niets. Ietsje meer misschien, iets met meer foto’s, iets waar je echt op zat te wachten…
En nu gaat het al de hele tijd over mij… Hoe gaat het eigenlijk met jou? Stuur me eens een berichtje 😉 of een kaartje…
la vita è belfast 